Τετάρτη 14 Φεβρουαρίου 2018

Παρέμβαση του εκπροσώπου της Λαϊκής Συσπείρωσης Βαγγέλη Γούργαρη στο ΠεΣυ Πελοποννήσου για τον απολογισμό του 2017.



Κυρίες και κύριοι Περιφερειακοί Σύμβουλοι

Ο Απολογισμός της Περιφέρειας Πελοποννήσου για το 2017 όπως και οι προηγούμενοι ήταν μακριά από την εξυπηρέτηση των λαϊκών αναγκών και υπηρέτησε τα συμφέροντα και την κερδοφορία των μεγάλων συμφερόντων. Η διοίκηση της περιφέρειας έβαλε γερά πλάτη στην απελευθέρωση – ιδιωτικοποίηση της ηλεκτρικής ενέργειας με συνέπεια την μεγαλύτερη εμπορευματοποίηση και ραγδαία αύξηση της τιμής του ρεύματος σε βάρος των λαϊκών στρωμάτων, καταστροφή του περιβάλλοντος και σοβαρές συνέπειες στις τοπικές κοινωνίες.


Συνεχίζονται οι μεθοδεύσεις σε συνεργασία με την κυβέρνηση για την ολοκλήρωση του εγκλήματος της παράδοσης της διαχείρισης των απορριμμάτων στο μεγάλο κεφάλαιο με μεγάλο οικονομικό και περιβαλλοντικό κόστος στους κατοίκους της περιφέρειας.

Τα έργα υποδομών υπηρετούν τα κέρδη των κατασκευαστικών και γενικότερα των επιχειρηματικών ομίλων.

Με τον τρόπο που χειρίζεται η Περιφέρεια τα έργα, αφήνει περιθώρια για διεκδικήσεις από τους κατασκευαστικούς ομίλους τεράστιων οικονομικών ποσών πέρα από τις συμβατικές υποχρεώσεις.

Συνεχίστηκε και τον προηγούμενο χρόνο η υποβάθμιση και διάλυση των υπηρεσιών της Περιφέρειας, μεγάλωσαν οι ελλείψεις σε προσωπικό και χρησιμοποιήθηκαν όλες οι ελαστικές μορφές απασχόλησης στις προσλήψεις ορισμένου χρόνου.

Η Περιφέρεια συνεχίζει να μην καταβάλει οφειλές πολλών χιλιάδων ευρώ στο προσωπικό.

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ όπως και οι προηγούμενες βρήκε στη Διοίκηση της Περιφέρειας έναν πολύ καλό σύμμαχο για την προώθηση των αντιλαϊκών πολιτικών.

Η Περιφέρεια στήριξε τα προγράμματα Κοινωνικής Πολιτικής όπως τα λένε και τη δημιουργία των αναγκαίων δομών δηλαδή τα διάφορα προγράμματα διαιώνισης της φτώχειας στα πλαίσια της «Εθνικής Στρατηγικής για την Κοινωνική Ένταξη» που προβλέπει ψίχουλα για ομάδες πληθυσμού που βρίσκονται σε ανέχεια εξαιτίας της αντιλαϊκής πολιτικής.

Με αυτές τις δομές το κράτος ενισχύει τον επιτελικό ρόλο του στην οργάνωση τέτοιων υπηρεσιών, θέτοντας το θεσμικό πλαίσιο, όμως το ίδιο απαλλάσσεται σε μεγάλο βαθμό από το να χρηματοδοτεί και να λειτουργεί ακόμα κι αυτό το σημερινό ανεπαρκέστατο επίπεδο προνοιακών υπηρεσιών, πολύ δε περισσότερο να αναπτύσσει δωρεάν προνοιακές και κοινωνικές υπηρεσίες για όλους. Δηλαδή, η κρατική ευθύνη περιορίζεται στην εποπτεία, στον έλεγχο και την παρακολούθηση αυτών των δράσεων.

Αυτό είναι το νέο «μοντέλο του κοινωνικού κράτους», που υπηρετεί τις σύγχρονες ανάγκες της καπιταλιστικής οικονομίας, βασικός πυλώνας του οποίου είναι τα ληξιπρόθεσμα προγράμματα υποβαθμισμένων παροχών των ΚΟΙΝΣΕΠ και των ΜΚΟ, ο εθελοντισμός και η φιλανθρωπία. Αυτό το «μοντέλο του κοινωνικού κράτους» δεν αφορά αποκλειστικά την περίοδο της καπιταλιστικής κρίσης, αλλά και μετά από αυτήν.

Αυτές οι δράσεις στοχεύουν επίσης στον εγκλωβισμό και στην ενσωμάτωση του λαού, στους στόχους της αντιλαϊκής πολιτικής προκειμένου όχι μόνο να την αποδεχθεί, αλλά να τη στηρίζει κιόλας μέσα από την ενεργή συμμετοχή του πχ ο άνεργος να θεωρεί δική του ευθύνη το ότι δεν έχει δουλειά, να μην απαιτεί από το κράτος δουλειά και ολόπλευρη στήριξη κατά τη διάρκεια της ανεργίας, αλλά να γίνει «επιχειρηματίας» μαζί με άλλους ανέργους στις Κοινωνικές Συνεταιριστικές Επιχειρήσεις.

Αυτή η αντίληψη συγκαλύπτει τις αιτίες αυτών των προβλημάτων, που είναι η ίδια η καπιταλιστική ανάπτυξη και η πολιτική στήριξής της, που προκαλεί και αναπαράγει συνεχώς ανεργία, φτώχεια κ.ά., οδηγεί στην ενοχοποίηση του λαού που είναι το θύμα, στην ενεργή συμμετοχή του στην άσκηση της αντιλαϊκής πολιτικής, δηλαδή στην ενσωμάτωση και στο συμβιβασμό του και τελικά στην αθώωση του ίδιου του καπιταλισμού που είναι ο θύτης.

Φτάσαμε στο σημείο από τη μία να μην έχουν δοθεί τα ελάχιστα ψίχουλα, 1 κιλό κρέας, 5 κιλά πορτοκάλια, 1 μπουκάλι γάλα κ.λ.π. στους εξαθλιωμένους τις καπιταλιστικής κρίσης και από την άλλη να δίνονται δεκάδες χιλιάδες Ευρώ για τα συνοδευτικά μέτρα του προγράμματος (40.000€ στην Αργολίδα, 70.000€ στη Μεσσηνία) δηλαδή για την εκπαίδευση των εξαθλιωμένων πως θα διαχειρίζονται τον ανύπαρκτο οικογενειακό προϋπολογισμό. Άλλο κονδύλι χιλιάδων € για παροχή διατροφικών συμβουλών στον κόσμο της ανέχειας.

Οι εργαζόμενοι δεν πρέπει να συμβιβαστούν, να δεχτούν να ζουν μέσα στη μιζέρια, με όσα ψίχουλα «περισσεύουν» από τους καπιταλιστές. Έχουν συμφέρον από την οργάνωση του αγώνα και της πάλης τους για να έχουν όχι μόνο όσα σήμερα στερούνται, αλλά για να απολαμβάνουν οι ίδιοι και τα παιδιά τους το σύνολο του πλούτου που αυτοί παράγουν, αλλά τον καρπώνονται οι καπιταλιστές.

Αυτή η βαρβαρότητα και η υποτιθέμενη φιλολαϊκή διαχείρισή της δεν είναι μονόδρομος για τους λαούς. Σήμερα, υπάρχει το σύνολο των υλικών προϋποθέσεων, συσσωρευμένος κοινωνικός πλούτος, που εάν καταστεί κοινωνική - λαϊκή ιδιοκτησία θα μπορεί να ικανοποιήσει σε μεγάλο βαθμό τις σύγχρονες λαϊκές ανάγκες, να λύσει μια σειρά από οξυμένα λαϊκά προβλήματα.

Για να γίνει αυτό απαιτείται μία ριζικά διαφορετική οργάνωση της οικονομίας και της κοινωνίας, όπου στο τιμόνι θα είναι ο ίδιος ο λαός και όχι τα μονοπώλια. Με εργατική - λαϊκή εξουσία η οποία θα κοινωνικοποιήσει τα συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής, θα τα κάνει λαϊκή περιουσία και θα σχεδιάζει την ανάπτυξη με κριτήριο την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών.

Καταψηφίζουμε των απολογισμό σας.