Η
κατάσταση με το πρόγραμμα δακοκτονίας και φέτος στην Πελοπόννησο είναι ανεπίτρεπτη
και επαναλαμβανόμενη. Καθυστερήσεις στις εργολαβίες, ελλείψεις σε
προσωπικό, καθυστερημένες ψεκαστικές παρεμβάσεις, αμφισβητούμενης ποιότητας
υλικά και φάρμακα, έχουν ως αποτέλεσμα τεράστιες απώλειες στην παραγωγή
ελαιολάδου, σε μια χρονιά που ήδη οι καιρικές συνθήκες και το κόστος παραγωγής
πιέζουν τους μικρούς παραγωγούς στο όριο της επιβίωσης.
Δεν
είναι η πρώτη φορά που το ζήτημα αυτό έρχεται στο Περιφερειακό Συμβούλιο. Κάθε
χρόνο, η ίδια ιστορία: οι διαδικασίες ξεκινούν αργά, οι διαγωνισμοί σέρνονται,
τα κονδύλια καθυστερούν, και η δακοκτονία γίνεται πρόχειρα, όχι με γνώμονα
την προστασία της παραγωγής, αλλά το χαμηλότερο κόστος για το κράτος και τους
εργολάβους.
Οι
συνέπειες είναι γνωστές:
Μειωμένη
παραγωγή και υποβάθμιση της ποιότητας του ελαιολάδου.
Απώλεια
εισοδήματος για τους βιοπαλαιστές αγρότες.
Ενίσχυση
της εξάρτησης των παραγωγών από εμπόρους και μεγάλες επιχειρήσεις που
αγοράζουν φτηνά το προϊόν.
Η
δακοκτονία δεν είναι πολυτέλεια, είναι αναγκαίο έργο δημόσιας προστασίας της
παραγωγής. Και όμως, το κράτος και η Περιφέρεια τη μετατρέπουν σε ευκαιρία
για εργολαβίες, αποσπασματικά προγράμματα και πεδίο για «ημετέρους».
Η
Λαϊκή Συσπείρωση απαιτεί:
Να
εξασφαλιστεί έγκαιρη και ολοκληρωμένη δακοκτονία, με κρατική ευθύνη και
επαρκή χρηματοδότηση.
Να
μονιμοποιηθεί το αναγκαίο προσωπικό (γεωπόνοι, εργάτες, οδηγοί κ.λπ.)
που κάθε χρόνο εργάζεται με επισφαλείς συμβάσεις.
Να
υπάρχει ενιαίο κρατικό φορέας φυτοπροστασίας, με επιστημονική
παρακολούθηση και χωρίς εμπλοκή ιδιωτών εργολάβων.
Να
αποζημιωθούν άμεσα οι παραγωγοί που έχασαν εισόδημα από την πλημμελή
δακοκτονία και τη μείωση της παραγωγής.
Συνάδελφοι,
δεν μπορεί η τύχη της ελαιοπαραγωγής – ενός προϊόντος που αποτελεί στήριγμα
της αγροτικής οικονομίας της Πελοποννήσου – να εξαρτάται από τις ορέξεις
των εργολάβων ή την ανικανότητα της διοίκησης.
Το
ελαιόλαδο δεν είναι μόνο εξαγωγικό προϊόν, είναι μέσο βιοπορισμού για
χιλιάδες οικογένειες που παλεύουν καθημερινά να τα βγάλουν πέρα με αυξημένο
κόστος παραγωγής, ακριβά εφόδια, φόρους και ασφαλιστικές εισφορές.
Η
ευθύνη της Περιφέρειας είναι τεράστια. Δεν μπορεί να κρύβεται πίσω από
το υπουργείο, ούτε να αρκείται σε διαπιστώσεις. Να απαιτήσει εδώ και τώρα ριζικές
αλλαγές στον τρόπο οργάνωσης και εκτέλεσης του προγράμματος δακοκτονίας, με
αποκλειστικά δημόσιο χαρακτήρα και επαρκείς πόρους.
Η
Λαϊκή Συσπείρωση θα συνεχίσει να στέκεται στο πλευρό των αγροτών, να
διεκδικεί μέτρα στήριξης, προστασίας της παραγωγής και του εισοδήματός τους,
ενάντια στην πολιτική που υπηρετεί τα κέρδη των λίγων εις βάρος των πολλών.
